گذری بر یک رابطه تاریخی سافویی- بخش بیست و نهم

به قلم ویتا عثمانی

روز بعد ویتا و ویولت به فولکستون رفتند، تا از آنجا با کشتی به فرانسه بروند، آغاز سفرشان زیاد دوستداشتنی نبود چون ویولت سخت مریض شد و آنها مجبور شدند شب را در فولکستون بمانند، ولی همین که به پاریس رسیدند همه چیز عوض شد. ویتا که قبلا قصد داشت در پاریس با هارولد دیدار کند چنان تحت جذبه ویولت و خاطرات شیرین پاریسی شان قرار گرفت که از آن ملاقات منصرف شد. ویتا بعدها در مورد آن نوشت: «ما درست مثل سال قبل زندگی می کردیم، زندگی در کافه ها، تئاترها و "جولیان". هیچ از عشق، غم خواری و علاقه مان نسبت به یکدیگر کاسته نشده بود، بلکه برعکس بیشتر از سال قبل به هم علاقمند بودیم. حتی از اشتیاق من به حس آزادی که این زندگی در برداشت، هیچ کم نشده بود. من در بلوارها با پوشش مردانه پرسه می زدم، همانطور که در پیکادلی اولین بار قدم زدم، من با همان ظاهر در کافه ها می نشستم و قهوه می خوردم و مردم را تماشا می کردم که در رفت و آمد بودند؛ بعضی اوقات اشخاصی را می دیدم که آنها را می شناختم و در شگفت بودم که آنها چه فکر خواهند کرد اگر واقعیت را در مورد این پسر دست و پا چلفتی و تنبل بدانند که سرش را با نوار زخم بسته است و اگر او را بشناسند و بدانند او همان زن تقریبا اهانت آمیز و مغروری است که شاید در یک مهمانی شام یا یک مجلس رقص با او ملاقات کرده اند؟»
آنها پس از پاریس به مونت کارلو رفتند تا از آنجا به یونان بروند. ویتا نوشته است: «مونت کارلو دیگر ملکوت بود... بازگشت به مونت کارلو، جایی که قبلا در آن اوقات خیلی شادی گذرانده بودیم... ما کنار پنجره های قدیمی و آشنای آنجا می ایستادیم و از ورای آن پنجره های باز روشنایی روز را نظاره می کردیم، و خاموشی شب و دریا، به راستی آن یکی از آن لحظه هایی بود که آدم باور می کند فقط برای خوشبختی مطلق و حس شادی زنده است.»

این داستان ادامه دارد...
شرح عکس: جنت مک تیر در نقش ویتا (نشسته) و کاترین هریسون در نقش ویولت (ایستاده).